مقایسه کارکردهای اجرایی خودتنظیمی هیجان و انگیزش در زیرمجموعه‌های اختلال کمبود توجه – بیش‌فعالی بر اساس مدل بارکلی

هدف: مقايسة كاركردهاي اجرايي خودتنظيمي هيجان و انگيزش در زيرمجموعهها ي اختلال كمبودتوجه- بيشفعالي بر اساس مدل باركلي روش: در اين مطالعه علي- مقايسه اي است، 50 دانشآموز پسر 9 تا 11 سالة مبتلا به اختلال كمبود توجه - بيش فعالي با استفاده از مصاحب ة تشخيصي باليني و آزمون هو ش ،(CSI-4) پرسشنامة علايم مرضي كودكا ن- 4 ريون انتخاب شدند. آزمودنيها به دو گروه 25 نفرة مبتلا به نوع بيشفعالي- تكانشگري غال ب تقسيم و سپس با آزمون بندر گشتال ، ت (ADHD-PI) و نوع بيتوجهي غالب (ADHD-PHI) آزمون زمان واكنش تشخيصي و تكاليف محققساخته ارزيابي شدند. دادهها به كمك آزمون و (p=0/ تحليل واريانس چندمتغيره تحليل شد. يافتهها: دو گروه در بازداري رفتاري ( 001 تفاوت معنادار داشتند. به عبارتي، عملكرد (p=0/ و 001 p=0/ خودتنظيمي هيجان و انگيزش ( 01 دانشآموزان مبتلا به كمبود توجه، در بازداري رفتاري و خودتنظيمي هيجان و انگيزش بهتر از گروه بيشفعال بود. نتيجهگيري: يافتههاي اين پژوهش حاكي از آن است كه دو گروه از نظر سببشناسي از يكديگر متمايزند. بهعلاوه، مشخص شد كه به دليل وجود نقص اوليه در بازداري رفتاري، مشكلات و نارساييهاي گروه مبتلا به نوع بيشفعالي- تكانشگري غالب در كاركردهاي اجرايي بيشتر از گروه مبتلا به نوع بي توجهي غالب است . از اين رو، نظرية باركلي در زمينة اختلال كمبودتوجه- بيشفعالي تأييد شد.