بررسی رابطة انگ بیماری افسردگی با نگرش نسبت به یاری جویی از متخصصان سلامت روان در دانشجویان

هدف: اين مطالعه با هدف بررسي نگرش به ياري­جويي از متخصصان سلامت روان و رابطة آن با انگ بيماري افسردگي، در زيرگروه ويژه­اي از جمعيت ايران كه جمعيت جواني هستند انجام شده است. روش: اين مطالعه به صورت مقطعي انجام شد و نمونه­هاي اين طرح از دانشجويان دانشگاه علوم پزشكي تهران، و دانشكده­هاي فني، هنر و حقوق دانشگاه تهران انتخاب شدند. در آزمودني­ها، آزمون­هاي ميزان آشنايي با بيماري رواني، نگرش به ياري­جويي از متخصصان سلامت روان و اسنادـ27 انجام شد. بر اساس نتايج اين آزمون­ها رابطة نگرش به ياري­جويي از متخصصان سلامت روان با مؤلفه­هاي شناختي، هيجاني و رفتاريِ انگ­زدن به افراد دچار اختلال افسردگي مورد آزمون قرار گرفت. يافته­ها: در اين مطالعه 407 نفر از دانشجويان شركت داشتند. بيشترين ميزان سطح آشنايي با بيماري رواني مربوط به افرادي بود كه آشنايي­شان با بيماري رواني از طريق ديدن فيلمي در سينما يا تلويزيون بود كه يكي از بازيگران آن نقش بيمار رواني را بازي مي­كرد (7/30 درصد). مردان به طور معناداري بيش از زنان بيماران دچار افسردگي را خطرناك تلقي مي­كردند و تمايل داشتند كه بيماران دچار افسردگي را جدا از جامعه نگه­داري كنند. اما زنان به طور معناداري نسبت به مردان نگرش مثبت­تري نسبت به كمك گرفتن از متخصصان براي درمان افسردگي داشتند. بين نگرش به درمان­جويي با سه مؤلفه از مؤلفه­هاي انگ به افراد دچار افسردگي يعني دلسوزي، تمايل به ياري رساندن و تمايل به اجبار براي درمان همبستگي مثبت معناداري وجود داشت. نتيجه­گيري: از بين اجزاي شناختي، هيجاني و رفتاري انگ­زني به افراد دچار اختلال افسردگي سه عامل (يعني احساس دلسوزي، ميل به ياري رساندن و ميل به اجبار براي درمان) با نگرش مثبت­تر به درمان­جويي همراه هستند. بررسي جامع­تر براي يافتن چگونگي ارتباط اين عوامل با درمان­جويي و يافتن عوامل واسطه­اي احتمالي مي­تواند به راهبردهايي مؤثرتر براي انگ­زدايي و رفع موانع درمان­جويي منجر شود.