تبیین تمایزیافتگی خود بر اساس سبک‌های دلبستگی و آلکسی‌تیمیا

پژوهش حاضر با هدف تبيين تمايزيافتگی خود بر اساس سبک‌های دلبستگی و آلکسی‌تيميا انجام گرفت. روش: پژوهش توصيفی از نوع همبستگی بود، که از بين دانشجويان دانشگاه رازی 325 نفر به روش نمونه گيری تصادفی طبقه‌ای انتخاب شدند. برای گردآوری داده‌ها از پرسشنامه‌های خودمتمايزسازی (DSI-R)، سبک‌های دلبستگی هازان و شاور و پرسشنامه آلکسی‌تيميا FTAS-20 استفاده شد. داده‌ها با آزمون‌های آماری همبستگی و رگرسيون مورد تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: نتايج پژوهش نشان داد که بين سبک دلبستگی ايمن و تمايز يافتگی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. بين سبک دلبستگی اجتنابی و تمايز يافتگی خود رابطه منفی وجود دارد. نتايج نشان داد که بين آلکسی تيميا و تمايزيافتگی رابطه منفی وجود دارد. همچنين نتايج نشان داد که سبک دلبستگی اجتنابی، آلکسی‌تيميا و سبک دلبستگی ايمن توان پيش‌بينی تمايزيافتگی را دارند. نتيجه‌گيری: با توجه به نتايج می‌توان گفت اگر در يک فرد سبک دلبستگی ايمن باشد و توان بيان هيجان‌های خود و تشخيص هيجان‌ها را داشته باشد از تمايزيافتگی بالايی برخوردار است.