مقایسه اثربخشی درمان ذهن آگاهی مبتنی بر شناخت و درمان شناختی- رفتاری بر نشانه های باقیمانده مبتلایان به افسردگی اساسی عود کننده

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان ذهن آگاهی مبتنی بر شناخت (MBCT) و درمان شناختی رفتاری (CBT) بر نشانه های باقيمانده در مبتلايان به افسردگی اساسی عود کننده انجام شده است.

  روش: در اين پژوهش شاهد اجرای طرح پيش آزمون- پس آزمون با دو گروه هستيم. بدين منظور 40 زن مبتلا به افسردگی مزمن دارای نشانه های باقی مانده با استناد به ملاک های ورود و خروج انتخاب شدند و به تصادف در دو گروه درمان شناختی رفتاری گروهی و درمان ذهن آگاهی مبتنی بر شناخت اختصاص داده شدند. کليه آزمودنی ها بواسطه پرسشنامه های: سياهه افسردگی بک – II (BDI-II) ، مقياس پاسخ های نشخواری (RRS) و مقياس نگرش های ناکارآمد (DAS) در پيش و پس از مداخله مورد ارزيابی قرار گرفتند. نتايج با استفاده از روش تحليل کوواريانس چند متغيره مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند.

  يافته ها: تجزيه و تحليل يافته ها نشان داد که تفاوت معناداری در ميان دو شيوه درمان شناختی رفتاری گروهی و درمان ذهن آگاهی مبتنی بر شناخت در سه متغير افسردگی، نگرش های ناکارآمد و نشخوار ذهنی وجود دارد. چنانچه درمان شناختی رفتاری گروهی در کاهش افسردگی باقی مانده و نگرش های ناکارآمد کارآمدتر است حال آن که درمان ذهن آگاهی مبتنی بر شناخت در کاهش نشخوار ذهنی اثربخش تر است. با بررسی مؤلفه های افسردگی نيز مشخص شد که درمان شناختی رفتاری گروهی در تعديل نشانه های شناختی افسردگی که بواسطه سياهه افسردگی بک – II (BDI-II) سنجيده شد، کارآمد است.