هدف پژوهش حاضر وارسی مقدماتی روایی و پایایی نسخه 27گویه‌ای پرسش‌نامه کیفیت زندگی مرتبط با سلامت کیداسکرین در نمونه‌ای از دانش‌آموزان ایرانی بود. روش: 551 دانش‌آموز مقطع راهنمایی و دبیرستان شهر یزد با دامنه سنی 19-11 سال با استفاده از روش نمونه‌گیری چندمرحله‌ای انتخاب شدند. پرسش‌نامه پس از اجرای مقدماتی و انجام مصاحبه شناختی روی نمونه اصلی اجرا شد. افزون بر نسخه خودسنجی کیداسکرین 27گویه­ای، نسخه چهارم پرسش­نامه کیفیت زندگی بیماری­های کودکان، مقیاس­های مرکزی عام (PedsQL)، نسخه 28گویه­ای پرسش­نامه سلامت عمومی (GHQ-28)، شاخص بهزیستی شخصی، نسخه دانش­آموزان (PWI-SC)، مقیاس چندبعدی رضایت از زندگی دانش­آموزان (MSLSS)، پرسش‌نامه عزت نفس کوپر اسمیت (CSSEI)، پرسش­نامه نقاط قوت و ضعف (SDQ) و پرسش­نامه ویژگی‌های اجتماعی- اقتصادی اجرا شد. روایی کیداسکرین به روش‌های تحلیل روایی سازه (تحلیل عاملی تأییدی و افتراقی) و هم‌گرا و واگرا و پایایی به روش‌های آلفای کرونباخ و بازآزمایی (با فاصله دو هفته) بررسی شد. یافته‌ها: اثر کف برای ابعاد بهزیستی روان‌شناختی، حمایت اجتماعی و هم‌سالان و ارتباط با پدر و مادر و خودمختاری و اثر سقف برای تمام ابعاد مشاهده شد که از میزان قابل توجهی برخوردار نبود. یافته‌های تحلیل عاملی تأییدی حاکی از برازندگی مناسب مدل با داده‌ها بود. بررسی روایی هم‌گرا و واگرا نشان داد همبستگی میان ابعاد کیداسکرین، جز بُعد حمایت اجتماعی و هم‌سالان، با ابعاد مشابه در سایر پرسش‌نامه‌ها که ساختارهای مشابهی را می‌سنجیدند، در حد متوسط و قوی بود (01/0p<). هم‌چنین میان دو گروه با وضعیت اجتماعی- اقتصادی بالا و پایین و سه گروه وضعیت روان‌شناختی (بهنجار، مرزی و نابهنجار) در بعضی از ابعاد کیداسکرین تفاوت وجود داشت (05/0p<). ضرایب آلفای کرونباخ برای تمامی ابعاد، جز بُعد محیط مدرسه بالاتر از 70/0 و ضرایب بازآزمایی دوهفته‌ای برای تمام ابعاد در حد قوی بود (01/0p<) که نمایان‌گر ثبات آزمون در طول زمان است. نتیجه‌گیری: کیداسکرین 27­گویه­ای از روایی و پایایی مناسبی در جامعه ایرانی برخوردار است.

پژوهش حاضر با هدف بررسی کیفی دلایل قطع درمان با متادون در مراجعان به مرکز ملی مطالعات اعتیاد انجام شد. روش: پژوهش از نوع کیفی بود. بدین ­منظور، در یک نمونه­گیری هدفمند تا رسیدن به اشباع داده­ها، با 16 نفر از مراجعان به مرکز مزبور مصاحبه عمیق نیمه‌ساختاریافته انجام شد. مصاحبه‌ها پیاده و تایپ و داده‌ها با استفاده از روش تحلیل محتوای استقرایی بررسی شدند. یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد، بر اساس دیدگاه شرکت‌کنندگان در مصاحبه، دلایل قطع درمان را می‌توان در سه مقوله جای داد: دلایل مربوط به خود بیمار، دلایل مربوط به سامانه درمان و برخورد خانواده و شبکه اجتماعی همراه. مرزهای هر یک از این سه عامل بر یکدیگر تأثیرگذار است. بیمار با مسائلی مانند انگیزه پایین و بی­ثبات و اختلال‌های روانپزشکی همراه مواجه است. خانواده از شیوه درمان آگاهی ندارد، بنابراین در درمان همکاری لازم را انجام نمی­دهد. سامانه درمان نیز از بسیاری جهات (مانند نادرستی و انعطاف­ناپذیری برنامه درمانی، انگ درمان، برخورد خصمانه یا تحقیرآمیز با بیمار و رابطه غیرمراقبانه درمان­گر، ندادن اطلاعات­ به بیمار، وقت کافی نگذاشتن برای بیمار و نداشتن همدلی با بیمار) برای بیمار پرهزینه است. در این سامانه درمانی به کمیت بیشتر از کیفیت پرداخته می­شود و درمان غیردارویی بسیار کم­رنگ است. نتیجه­گیری: به نظر می‌رسد سیستم درمانی و روش‌های جاری اداره مرکز برای افرادی با انگیزه بالا و وابستگی شدید طراحی شده است و پاسخ‌گوی افرادی با انگیزه پایین و وابستگی متوسط نیست. بنابراین این دسته از افراد در این سامانه درمانی رها می‌شوند و درمان را قطع می‌کنند.

هدف پژوهش حاضر بررسی وضعیت همکاری نویسندگان مقاله‌های مجله روانپزشکی و روانشناسی بالینی ایران (IJPCP) طی سال‌های 89-1381 بود. روش: پژوهش حاضر به­شیوه علم­سنجی انجام شد. مقاله‌های علمی- پژوهشی منتشرشده در IJPCP، طی سال‌های 89-1381، بررسی شد. داده­های گردآوری­شده در نرم­افزار اِکسل وارد شد. افزون بر آمار توصیفی، مانند دسته­بندی داده­ها، از توزیع فراوانی، درصد فراوانی و میانگین استفاده شد. یافته‌ها: یافته­ها نشان داد میانگین ضریب همکاری گروهی نویسندگان مقاله‌های منتشرشده در IJPCP 61/0 بود. دانشگاه­های علوم­پزشکی ایران و علوم­پزشکی تهران به­ترتیب با 236 و 167 مقاله بیشترین همکاری گروهی را در تدوین مقاله در IJPCP داشتند. نتیجه­گیری: میزان همکاری گروهی میان نویسندگان IJPCP در سطح مناسبی قرار دارد. پیشنهاد می­شود مدیران مجله وضعیت همکاری در انتشار مقاله‌های مجله را به­صورت دوره­ای بررسی و پایش کنند.

پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی بوسپیرون و متیل­فنیدیت در درمان اختلال نقص توجه/ بیش‌فعالی (ADHD) انجام شد. روش: در یک کارآزمایی بالینی، با کاربرد طرح متقاطع و دوسوکور، 40 کودک و نوجوان 16-6 ساله مبتلا به ADHD به‌روش آسان انتخاب و با روش تصادفی­سازی بلوکی در دو گروه قرار گرفتند. پژوهش دارای دو مرحه هشت­هفته­ای، همراه با یک هفته بدون درمان بود. به گروه یک در مرحله اول متیل­فنیدیت و در مرحله دوم بوسپیرون داده شد و برای گروه دوم به­صورت وارون عمل شد. دوز هر دو دارو 5/0 میلی­گرم به‌ازاء هر کیلوگرم وزن بدن در نظر گرفته شد. برای گردآوری داده­ها پرسشنامه تشخیص اختلال نقص توجه/ بیش‌فعالی (ADHD-DQ)، نسخه پدر/ مادر و آموزگار مقیاس درجه­بندی ADHD (ADHD-RS) و پرسش‌نامه عوارض داروهای بوسپیرون و متیل‌فنیدیت به­کار رفت. پس از هفته‌های دوم، چهارم، ششم و هشتم در هر مرحله، نسخه پدر/ مادر و آموزگار ADHD-RS و پرسشنامه عوارض جانبی دارو تکمیل شد. داده­ها با روش تحلیل واریانس با اندازه­های مکرر تحلیل شد. یافته‌ها: در پایان هر مرحله پژوهش، نسبت به شروع درمان و طی هفته‌های مختلف آن، نمره خرده­مقیاس­های نقص توجه، بیش‌فعالی و تکانشگری ADHD-R تحت تأثیر هر دو دارو کاهش داشتند و بین دو دارو تفاوتی دیده نشد. تأثیر متیل­فنیدیت بر کاهش نشانه‌ها زودتر از بوسپیرون ظاهر شد و با گذشت زمان، کاهش نمره­ها بیشتر بود. عوارض جانبی متیل­فنیدیت نیز بیشتر بود (0001/0>p). نتیجه­گیری: به‌نظر می­رسد بوسپیرون در درمان ADHD، با عوارض جانبی کمتر، به­اندازه متیل‌فنیدیت مؤثر باشد.

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی مصاحبه انگیزشی بر اضافه وزن و چاقی در بیماران مبتلا به بیماری کرونری قلب (CHD) بود. روش: در قالب طرح آزمایشی پیش­آزمون- پس­آزمون با گروه شاهد، 110 نفر از بیمارانی که عمل باز کرونر قلب روی آنان انجام شده بود و نمایه توده بدن (BMI) مساوی یا بزرگتر از 25 داشتند، انتخاب شدند. گروه آزمایش (60 =n) در جلسه‌های مصاحبه انگیزشی شرکت کردند و در گروه شاهد (50 =n) روال معمولی بیمارستان طی شد. نمایه توده بدن (BMI)، و شدت افسردگی، اضطراب و استرس در دو نوبت پیش­آزمون و پس­آزمون (سه ماه بعد) در هر دو گروه ارزیابی شد. داده­ها با توجه به ملاک­های اضافه وزن و چاقی، با روش تحلیل واریانس تکرار سنجش، تحلیل شد. یافته­ها: در مورد گروه دارای اضافه وزن، یافته­ها نشان داد اثر تعاملی زمان­بندی و گروه­بندی بر BMI معنی­دار بود (05/0>p، 80/6=F). اندازه اثر تعاملی در حد متوسط بود. نتیجه­گیری: مصاحبه انگیزشی در کنترل اضافه وزن بیماران مبتلا به CHD مؤثر است، اما در کنترل چاقی این بیماران تأثیری ندارد.

هدف پژوهش حاضر شناسایی و طبقه­بندی عوامل تأثیرگذار بر بروز خشونت خانگی فیزیکی علیه زنان در کشورهای حوزه مدیترانه شرقی در قالب یک مرور نظام‌مند بود. روش: جست‌وجوی الکترونیک در پایگاه‌های اطلاعاتی و مجموعه مجله­های PubMed، EMBASE، Web of Knowledge (ISI)، PsycInfo، Index Medicus for the Eastern Mediterranean Region (IMEMR)، Ovid، Global Health، IranMedex، SID و IranDoc و کتابخانه Cochrane و تمامی پایگاه­های Science Direct، Elsevier، Proquest و Magiran از تاریخ 1949 میلادی تا تاریخ 30 دسامبر 2011، بدون اعمال محدودیت زبان و جست‌وجوی دستی با استفاده از فهرست منابع پژوهش‌های انتخاب­شده و مستندات طرح «تدوین سند ملی مقابله با خشونت خانگی» انجام شد. معیارهای ورود بررسی­ها به پژوهش حاضر عبارت بود از: 1- پژوهش کمّی باشد؛ 2- جامعه پژوهش زنان غیرباردار با دست­کم یک­بار تجربه زندگی مشترک باشد؛ 3- پژوهش در کشورهای حوزه مدیترانه شرقی انجام شده باشد؛ 4- به عوامل خطر/ تعیین­کننده/ پیش­بینی­کننده/ تأثیرگذار در بروز خشونت خانگی فیزیکی علیه زنان در یکی از سه حوزه افراد خشونت­دیده (زنان)، افراد خشونت­گر و جامعه پرداخته باشد؛ 5- هر سه معیار 3-1 و دست­کم دو مورد از معیار‌های 10- 4 از معیارهای فهرست ارزیابی نقادانه (CACL) را دارا باشد. ارزیابی نقادانه با استفاده از فرم از پیش طراحی­شده، به­وسیله دو نفر به‌صورت جداگانه ‌انجام شد. با استفاده از نرم افزار استاتا، ناهمگونی میان پژوهش‌ها با آزمون Q کوکران بررسی شد و با توجه به نتیجه آن از مدل تصادفی برای استخراج نسبت شانس مشترک استفاده شد. وجود سوگیری انتشار با آزمون همبستگی رتبه بگ و روش رگرسیون اِگر ارزیابی شد. برای نمایش گرافیکی داده‌ها نیز از نمودارهای انباشت و قیفی استفاده شد. یافته­ها: بر پایه فراتحلیل، برخورداری زنان از تحصیلات دانشگاهی، عامل محافظت­کننده و اشتغال­نداشتن زنان به کار درآمدزا، عامل خطر برای قرارگرفتن در معرض خشونت فیزیکی بود. نتیجه­گیری: عوامل بسیاری در سه سطح فرد خشونت­دیده، عامل خشونت­گر و ویژگی‌های خانوادگی/ اجتماعی در بروز خشونت خانگی فیزیکی علیه زنان کشورهای حوزه مدیترانه شرقی نقش دارند که شباهت‌های قابل توجهی با عوامل شناخته­شده در سایر کشورها دارند.

هدف بررسی حاضر مرور نظام­مند و مقایسه پژوهش­های انجام­شده در مورد روش­های خودکشی در کشورهای حوزه مدیترانه شرقی، بر اساس تقسیم‌بندی سازمان بهداشت جهانی (WHO)، بود. روش: جست­وجوی نظام­مند منابع به دو روش الکترونیکی (Medline (PubMed)، CINAHL، Web of Science ISI، Science direct ، SCOPUS، PsycINFO، OVID و Emrmedex and Imemr) و دستی انجام شد. برای جست­وجو کلمه «suicide» و «Mesh word» آن و نام کشورهای حوزه مدیترانه شرقی، بر پایه تقسیم­بندی WHO در سال 2010 به همراه دیگر عبارت­های مربوط به کشورهای این حوزه به­کار رفت. هر پژوهشی که تعداد، درصد فراوانی یا نسبت انواع روش‌های خودکشی را در افراد بالای 15 سال در یک دوره مشخص از زمان در یکی از کشورهای حوزه مدیترانه شرقی یا مناطق زیرمجموعه آنها گزارش کرده بود، وارد بررسی شد. پس از حذف هم­پوشانی­ها، دو فرد جداگانه عنوان و چکیده 4152 مقاله را بررسی کردند. از این تعداد 167 مقاله انتخاب شد که با بررسی متن کامل، در نهایت 19 مقاله وارد بررسی نهایی شد. برای ارزیابی کیفیت مقاله­های انتخاب­شده «تقویت گزارش بررسی­های مشاهده­ای در همه‌گیرشناسی» (STROBE) به­کار رفت. یافته­ها: روش­های دارزدن، مسمومیت­ها و سوختگی­ها در بیشتر پژوهش­ها بیشترین درصد فراوانی را به خود اختصاص داده بودند. نتیجه­گیری: در انتخاب روش­های خودکشی تفاوت­های به‌نسبت زیادی میان کشورهای حوزه مدیترانه شرقی وجود دارد. افزون بر تفاوت میان کشورها، تفاوت­ جنسیتی نیز بارز است.

هدف پژوهش حاضر بررسی روایی، پایایی و ساختار عاملی مقیاس تنیدگی پس از زایمان ( PSS ) بود. روش : در پژوهش همبستگی حاضر، 142 زن وضع حمل کرده از میان تمامی زنان وضع حمل کرده زایشگاه دولتی زینبیه و بخش زنان و زایمان چند بیمارستان خصوصی (اردیبهشت، فرهمندفر، شفا و پارس) شهر شیراز در سال 1389 در هفته نخست پس از زایمان به روش نمونه‌گیری دردسترس هدف‌مند انتخاب شدند. ملاک ورود، نداشتن سابقه بیماری­های روانی و جسمانی بود. برای گردآوری داده‌ها نسخه 65گویه‌ای مقیاس تنیدگی پس از زایمان ( PSS )، مقیاس عزت نفس روزنبرگ ( RSES )، مقیاس چندبعدی حمایت اجتماعی ادراک‌شده ( MSPSS ) و پرسش‌نامه افسردگی بک (ویرایش دوم) ( BDI-II ) به‌کار رفت. تجزیه و تحلیل داده­ها به روش ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل عامل اکتشافی انجام شد. یافته­ها : بررسی ساختار عاملی PSS با روش چرخش واریماکس دو عامل «نگرانی­هایی درباره کسب نقش مادری و تغییرهای بدنی منفی» و «نگرانی‌هایی درباره نبود حمایت اجتماعی» را به‌دست داد که روی هم 98/48 درصد واریانس مقیاس را تبیین کردند. هم‌سانی درونی کل مقیاس و عامل­های دوگانه بیان‌گر پایایی بالای مقیاس بود. ضریب روایی واگرای این مقیاس با RSES و MSPSS و ضریب هم‌گرای آن با BDI-II تأیید شد. نتیجه­گیری : یافته­ها بیان‌گر روایی و پایایی مناسب PSS در زنان جامعه شهری ایرانی برای ارزیابی ادراک‌های تنیدگی پس از زایمان است.

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی تمرین کاتا بر کاهش رفتارهای کلیشه ­ ای در نشانگان آسپرگر بود. روش : در پژوهش تک‌آزمودنی حاضر، سه پسر مبتلا به نشانگان آسپرگر به‌مدت 12 هفته تحت آموزش کاتای هیان شودان قرار گرفتند. با کاربرد طرح خط پایه چندگانه برای آزمودنی‌ها در یک شیوه زمانی پلکانی، تغییر در شدت رفتارهای کلیشه ­ ای در طول مداخله و یک ماه پس از پایان مداخله، در توالی­های یک هفته­ای بررسی شد. برای گردآوری داده‌ها مقیاس رتبه­بندی اوتیسم گیلیام- ویرایش دوم ( GARS-SE ) به‌کار رفت. برای تجزیه و تحلیل داده­ها،‌ پس از رسم نمودار و محفظه ثبات و روند برای نمودارها، با کاربرد روش تحلیل درون موقعیتی و میان موقعیتی، اثربخشی متغیر مستقل بر متغیر وابسته بررسی شد. یافته­ها : مداخله­ در مورد هر سه آزمودنی اثر بخش بود (با PND 33/83 درصد برای آزمودنی اول و دوم و 67/91 درصد برای آزمودنی سوم) و این کاهش یک ماه پس از مداخله پایدار ماند. نتیجه­گیری : آموزش طولانی‌مدت کاتا به کاهش پایدار رفتارهای کلیشه‌ای سه کودک مبتلا به نشانگان آسپرگر منجر شد، ولی برای اعتماد به یافته‌ها به طرح‌‌های تجربی با تعداد بیشتری آزمودنی نیاز است.

هدف پژوهش حاضر طراحی و ارزیابی پرسش‌نامه‌ سنجش میزان آگاهی و نگرش نسبت به خشونت خانگی علیه زنان بود. روش: این پژوهش در دو مرحله انجام شد. در مرحله اول مؤلفه‌های پرسش‌نامه با استفاده از نظرات صاحب‌نظران طراحی و روایی آن با اخذ نظرات 10 نفر صاحب‌نظر تأیید شد. سپس با اجرای آزمایشی آن بر روی 30 نفر از زنان متأهل منطقه 9 تهران، میزان پایایی با استفاده از شاخص آلفای کرونباخ تعیین شد. در مرحله دوم با اجرای پرسش‌نامه نهایی بر روی 615 زن متأهل ساکن مناطق 22 گانه تهران ( 15 نفر در هر خوشه در 42 محله در 22 منطقه تهران)، اطلاعات جمع‌آوری و سپس با استفاده از تحلیل عامل و محاسبه شاخص‌ های آماری، مؤلفه های پرسش‌نامه شناسایی شد. یافته‌ها : میانگین سن (±خطای معیار) افراد مورد بررسی (9/0±)6/42 سال و میانگین مدت زمان ازدواج آنها (8/0±)22 سال بود. 3/42% آنها دیپلم و 4/22% بالاتر از دیپلم، شغل 4/82% خانه‌دار و 1/96% در ازدواج اول خود بودند. در حوزه آگاهی 5 عامل مرتبط با خشونت به‌دست آمد و میانگین نمرات به‌دست آمده در زنان مورد مطالعه معادل 51% آگاهی صحیح بود. بیشترین آگاهی صحیح مربوط به پیامدها و قابل پیشگیری بودن و کمترین میزان آگاهی صحیح در درجه اول مربوط به اپیدمیولوژی و عوامل مرتبط، سپس اثرات بر فرزندان به‌خصوص فرزند دختر بود. میزان پایایی پرسش‌نامه در قسمت آگاهی 769/0، و در قسمت نگرش 64/0 بود. نتیجه‌گیری : ابزار طراحی‌شده قابلیت استفاده با روایی و پایایی مناسب در زنان ایرانی دارد. حوزه های مختلف آگاهی به‌خصوص اثرات خشونت بر فرزند دختر نیاز به توجه برای انجام مداخلات مناسب دارد.

هدف پژوهش حاضر تعیین رابطه صفات درخودمانده‌گونه و صفات اسکیزوتایپی بود. روش : 184 دانش‌آموز عادی شهر ری با دامنه 19-16 سال به روش نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای انتخاب شدند و به نسخه فارسی مقیاس درخودماندگی بهر بزرگسال ( AQ ) و پرسش‌نامه شخصیت اسکیزوتایپی ( SPQ ) پاسخ دادند. داده‌ها با ضریب همبستگی پیرسون و مدل‌یابی معادله ساختاری تحلیل شدند. یافته‌ها : میان نمره کلی AQ و SPQ و میان برخی از خرده‌مقیاس‌های این دو مقیاس با یکدیگر همبستگی وجود داشت. یافته‌های SEM نشان داد رابطه ساختاری قدرت‌مندی میان صفات اسکیزوتایپی و صفات درخودمانده‌گونه وجود دارد (05/0≥ p ، 91/0= r ) و در این میان اسکیزوتایپی منفی (91/0= r ) و خرده‌مقیاس «ارتباط» از بهر درخودماندگی (61/0= r )، در مقایسه با سایر خرده‌مقیاس‌ها نقش مهم‌تری ایفا کردند. بدین معنی که صفات در خودمانده‌گونه و صفات اسکیزوتایپی در بُعد میان‌فردی و ارتباط هم‌پوشی داشتند. اسکیزوتایپی آشفته نیز با خرده‌مقیاس «ارتباط» از بهر درخودماندگی رابطه مثبت داشت. نتیجه‌گیری : صفات درخودمانده‌گونه رابطه ساختاری قدرت‌مندی با صفات اسکیزوتایپی و هم‌چنین همبستگی مثبت با اسکیزوتایپی مثبت، منفی و آشفته داشت. با توجه به تشابه قابل‌توجه در نشانه‌های این دو طیف، به‌ویژه در حوزه میان‌فردی، پیشنهاد می‌شود برای تمایز تشخیصی میان دو دسته اختلال، ملاک‌های دقیق و روشن در نظر گرفته شود.

هدف پژوهش حاضر مقایسه عزّت نفس و نگرش به ظاهر، پیش و پس از عمل جراحی زیبایی بینی بود. روش : پژوهش نیمه‌آزمایشی حاضر با طرح پیش‏آزمون- پس‏آزمون و با روش نمونه‌گیری آسان انجام شد. جامعه پژوهش عبارت بود از تمامی متقاضیان عمل جراحی زیبایی بینی که در شش ماه اول سال 1389 به درمانگاه گوش و حلق و بینی بیمارستان امیر اعلم و یک مطب خصوصی گوش و حلق و بینی در شهر تهران مراجعه کرده بودند. ملاک ورود به پژوهش درخواست عمل جراحی تنها به دلیل زیبایی (و نه به دلیل بدشکلی بینی یا اختلال عملکرد بینی) بود. 40 نفر به پرسش‌نامه‌های مشخصات فردی، عزّت نفس کوپرسمیت و طرحواره‌های مربوط به ظاهر پاسخ دادند و داده‌ها با آزمون t وابسته تحلیل شد. یافته‌ها : میان نمره‌های عزّت نفس آزمودنی‌ها پیش و پس از جراحی تفاوتی دیده نشد. میان نمره‌های نگرش به ظاهر بدنی، پیش و پس از عمل جراحی تفاوت وجود داشت (05/0≥ p ، 39= df ، 01/3= t ) و جنسیت بر این رابطه اثرگذار نبود. نتیجه‌گیری : عمل جراحی زیبایی بینی بر بهبود مؤلفه روان‌شناختی نگرش به ظاهر بدنی تأثیر دارد و به نظر می‌‌رسد عوامل روان‌شناختی هم در تقاضای عمل جراحی زیبایی و هم در نتایج حاصل از آن نقش دارند. بنابراین بررسی مؤلفه‌های روان‌شناختی پیش از عمل جراحی زیبایی بینی ضروری است .