هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی داروی ریواستیگمین بر کاهش نشانه‌های حرکت‌پریشی دیررس (دیسکینزی تاردیو) در بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیای دریافت‌کننده داروهای ضدروان‌پریشی بود. روش : 40 بیمار مرد مبتلا به اسکیزوفرنیا با نشانه‌های حرکت‌پریشی دیررس (بر اساس ملاک‌های DSM-IV-TR ) که در مرکز روانپزشکی رازی بستری شده بودند و در یک ماه پیش از مطالعه از نظر روانی در شرایط پایداری به‌سر می‌بردند، با نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. آزمودنی‌ها به‌طور تصادفی به دو گروه 20 نفری تقسیم شدند و یک گروه دارونما و گروه دیگر ریواستیگمین دریافت کردند. در آغاز بررسی و همچنین پس از سپری شدن هشت هفته، نشانه‌های حرکتی بیماران با مقیاس حرکات غیرارادی نابهنجار ( AIMS ) بررسی شد. تحلیل داده‌ها با روش تحلیل کوواریانس صورت گرفت. یافته‌ها : یافته‌ها نشان داد میان نمره‌های پس‌آزمون دو گروه آزمایش و گواه تفاوت معنی‌داری وجود داشت (05/0 p< ). نتیجه‌گیری : ریواستیگمین بر کاهش نشانه‌های حرکت‌پریشی دیررس در بیماران مبتلا به اختلال اسکیزوفرنیا مؤثر است.

تحریک‌پذیری‌های شدید و دائمی (غیردوره‌ای) در 3/3 درصد کودکان دیده می‌شود و به مراقبت‌های جدی بالینی نیاز دارد. چهارمین ویراست راهنمای آماری و تشخیصی اختلال‌های روانی (DSM-IV) دستورالعملی برای تشخیص‌گذاری روی این کودکان ندارد و این موضوع سبب اختلاف نظر بالینگران در تشخیص و درمان شده است. تدوینگران DSM-5 تلاش کرده‌اند تا گامی برای رفع این کاستی بردارند. روش: داده‌ها در یک بررسی مروری که تا زمستان 1391 ادامه داشت، با جست‌وجو در پایگاه‌های معتبر انگلیسی و فارسی گردآوری شد. از میان یافته‌های جست‌وجو، 66 مقاله، دربرگیرنده مقاله‌های مروری، فراتحلیل، پژوهش‌های بالینی شاهددار، مقاله‌های اصیل و گزارش‌های موردی، جدا شد. در 46 مورد اصل مقاله مطالعه شد، اما در 20 مورد ناچار به چکیده بسنده شد. کیفیت مقاله‌ها از سوی نگارندگان به‌طور جداگانه بررسی شد و مقاله‌هایی که روی کیفیت آنها اتفاق ‌نظر وجود داشت، بررسی و تحلیل شدند. یافته‌ها: صاحب‌نظران همواره در مورد ارزش تحریک‌پذیری در تشخیص اختلال‌های کودکان مناقشه داشته‌اند. در دهه گذشته، دیدگاه بالینی حاکم، تحریک‌پذیری‌های شدید و دائمی را نماد اختلال دوقطبی در کودکان می‌دانست. به‌نظر می‌رسد ارزش تشخیصی تحریک‌پذیری با میزان شدت و دائمی/دوره‌ای بودن آن ارتباط دارد. به بیان دیگر، تحریک‌پذیری تنها در صورتی که شدید و دوره‌ای باشد، برای اختلال دوقطبی ارزش تشخیصی یا پیش‌بینی‌کننده دارد. در DSM-5، نام اختلال بدسامانی خلق ایذایی (DMDD) روی این نشانه‌ها نهاده و معیارهای آن تنظیم شده است. نتیجه‌گیری: مهم است کودکان مبتلا به تحریک‌پذیری‌های شدید و دائمی (غیردوره‌ای) جایگاه مشخصی در DSM-5 داشته باشند تا ضمن رفع سردرگمی بالینگران، اجرای پژوهش‌های دقیق برای دسته‌بندی صحیح تشخیصی و درمانی آنان تسهیل شود

هدف این مقاله مرور نظام‌مند پژوهش­های اخیر با موضوع خودآسیب‌رسانی و اقدام به خودکشی در نوجوانا­ن بود. روش : کلیدواژه‌های «اقدام به خودکشی»، «خودجرحی بدون خودکشی»، «خودجرحی» و «خودآسیب‌رسانی عمدی» در پایگاه‌های Pubmed و PsycINFO جست‌وجو شد. از بانک‌های اطلاعاتی SID و شبکه تحقیقات سلامت روان ( MHRN ) نیز برای یافتن منابع داخلی استفاده شد. از میان 120 مطالعه انگلیسی‌زبان گردآوری‌شده، پس از حذف مقاله‌های نامرتبط، 30 مقاله بر اساس طرح مطالعه، گروه نمونه و اهداف انتخاب شدند. مقاله‌های فارسی یافت‌شده جداگانه بررسی شدند. یافته­ها : اقدام خودکشی را می‌توان بر اساس شدت خودآسیب‌رسانی پیش‌بینی کرد. عوامل خطر مشترک زیادی در مورد دو رفتار خودآسیب‌رسانی و اقدام به خودکشی وجود دارد. شدت نشانه­های افسردگی، فراوانی تشخیص­های اختلال استرس پس از سانحه ( PTSD ) و اختلال شخصیت مرزی در نوجوانان دارای سابقه اقدام به خودکشی بیشتر از نوجوانان خودآسیب‌رسان است. نقایص تنظیم هیجانی و کاهش ترس از مرگ بر اثر تکرار خودآسیب‌رسانی دو عامل تبیین کننده ارتباط خودآسیب‌رسانی و اقدام به خودکشی هستند. نتیجه­گیری : تفاوت خودآسیب‌رسانی و اقدام به خودکشی یک تفاوت کمی است، اما انگیزه‌های خود‌آسیب‌رسانی با اقدام به خودکشی تفاوت دارد.

کمبود تخت‌های بیمارستانی برای بیماران روانپزشکی، مشکل دیرینه این مبتلایان در جهان است. در ایران ابلاغ قانون اختصاص ده درصد تخت‌های موجود بیمارستان‌های عمومی به بیماران روانپزشکی ارجاعی از نظام شبکه، هرچند‌گامی مؤثر درجهت رفع مشکل بوده، به دلیل هزینه‌بر بودن و به تبع آن مغایرت با سیاست خودگردانی بیمارستان­ها، انگ بیماری­های روانی، حمایت ناکافی سازمان‌های بیمه‌گر از هزینه‌های درمان اختلالات روانپزشکی و نگرش نادرست در سطوح مختلف به این بیماران، در تعداد معدودی بیمارستان عمومی به اجرا درآمده است. این مقاله سعی دارد با نگاهی تاریخی و ضمن تحلیل موضوع، بر لزوم تغییر کاربری ده درصد از تخت‌های بیمارستان‌های عمومی به تخت روانپزشکی تأکید نماید.

هدف پژوهش حاضر بررسی پایایی و روایی مقیاس ترس مرضی اجتماعی روی دانشجویان دانشگاه‌های اهواز بود. روش: نمونه آماری پژوهش زمینه‌یابی حاضر شامل 800 دانشجوی دانشگاه‌های شهید چمران اهواز، علوم پزشکی جندی شاپور، پیام نور مرکز اهواز و آزاد اسلامی واحد اهواز (400 دختر و 400 پسر) بود که به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چندمرحله‌ای انتخاب شدند. برای گردآوری داده‌ها از مقیاس ترس مرضی اجتماعی (SPIN) استفاده شد. یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد مقیاس ترس مرضی اجتماعی سه عامل ترس، اجتناب و نشانه‌های فیزیولوژیک را می‌سنجد. روایی این مقیاس به دو روش تحلیل عامل اکتشافی و تأییدی مورد سنجش قرار گرفت. تمامی گویه‌ها به‌طور معنی‌دار روی عامل مربوط به خود بار شدند. همسانی درونی کل مقیاس و عامل‌های سه‌گانه استخراج شده، همگی در حد قابل قبول بود. همبستگی میان گویه‌ها و نمره کل در دامنه 708/0-378/0 و همگی معنی‌دار بود (001/0p≤). ساختار عاملی اکتشافی با روش چرخش مایل، همانند پرسشنامه اصلی سه عامل به‌دست داد که روی هم 05/49 درصد واریانس مقیاس را تبیین کردند. آلفای کرونباخ نیز 869/0 به‌دست آمد. بر پایه نمره استاندارد Z، نمره آزمودنی‌ها با پنج مقیاس بدون نشانه آشکار (رتبه درصدی کمتر از 20)، خفیف (رتبه درصدی 20 تا40)، متوسط (رتبه درصدی 40 تا 70)، شدید (رتبه درصدی 70 تا 90) و بسیار شدید (90 به بالا) توصیف شد. نتیجه‌گیری: نسخه فارسی مقیاس ترس مرضی اجتماعی از نظر ویژگی‌های روانسنجی مناسب بوده، می‌توان از آن به‌عنوان یک وسیله غربالگری، پژوهشی و تشخیص بالینی استفاده کرد

هدف پژوهش حاضر بررسی مقدماتی روایی و پایایی پرسشنامه روابط موضوعی و واقعیت‌آزمایی بِل (BORRTI) بود. روش: تعداد 141 (٨٨ دختر و 53 پسر) دانشجوی دانشگاه هنر تهران به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند و با دو پرسشنامه روابط موضوعی و واقعیت‌آزمایی بل (BORRTI) و فهرست تجدیدنظرشده 90گویه‌ای نشانه‌های بیماری (SCL-90-R) مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای تحلیل داده‌ها از روش همبستگی پیرسون استفاده شد. یافته‌ها: همبستگی میان تمام خرده‌مقیاس‌های BORRTI و تمام ابعاد SCL-90-R معنی‌دار بود (001/0≥p). پایایی بازآزمایی 21هفته‌ای BORRTI از ٧٨/٠ برای هذیان و توهم تا ٦٥/٠ برای عدم قطعیت ادراک به‌دست آمد. آلفای کرونباخ خرده‌مقیاس‌ها نیز از ٦٦/٠ برای بی‌کفایتی اجتماعی تا ٨٢/٠ برای بیگانگی بود. نتیجه‌گیری: نسخه فارسی BORRTI از روایی و پایایی مطلوبی در ارزیابی دو سازه روابط موضوعی و واقعیت‌آزمایی برخوردار است.

هدف پژوهش حاضر بررسی میزان پیش‌بینی‌کنندگی ابعاد کمال‌گرایی و راهبردهای تنظیم هیجانی در شدت نشانه‌های اضطراب و افسردگی در دانشجویان است. روش: با روش نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای، 280 دانشجوی دانشگاه‌های علوم پزشکی تهران و صنعتی امیرکبیر از بین کلیه دانشجویان دانشگاه‌های سراسری مستقر در شهر تهران انتخاب شدند و به مقیاس کمال‌گرایی چند بعدی تهران (TMPS)، پرسشنامه تنظیم هیجان شناختی (CERQ) و زیرمقیاس‌های افسردگی و اضطرابِ مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس (DASS-21) و دو زیرمقیاس حل ‌مسأله مدبرانه و گریز- اجتنابِ پرسشنامه شیوه‌های مقابله (WOCQ) پاسخ دادند. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از روش رگرسیون گامبه‌گام استفاده شد. یافته ها: ابعاد ‌کمال‌گرایی و راهبردهای تنظیم هیجانی توانستند 36 درصد از تغییرات شدت نشانه‌های افسردگی و 30 درصد از تغییرات شدت نشانه‌های اضطراب را تبیین کنند. نتیجه گیری: کمال‌گرایی و راهبردهای تنظیم هیجانی را می‌توان به‌عنوان متغیرهای پیش‌بینِ شدت نشانه‌های افسردگی و اضطراب به‌شمار آورد.

هدف مطالعه حاضر بررسی ویژگی‌های روانسنجی نسخه فارسی ابزار سوگ مزمن کندال (KCSI) در جمعیت مادران ایرانی دارای کودک مبتلا به سرطان بود. روش: ابزار سوگ مزمن کندال با استفاده از شیوه وایلد به فارسی ترجمه شد و 15 نفر از اعضای هیأت علمی که در زمینه‌های مختلف پرستاری و روان‌شناسی تخصص داشتند، روایی محتوایی و صوری آن را تعیین کردند. سپس 264 نفر از مادران دارای کودک مبتلا به سرطان که به یکی از سه بیمارستان مرکز طبی کودکان، مفید، یا حضرت علی اصغر (ع) مراجعه کرده بودند، به روش نمونه‌گیری در‌ دسترس انتخاب شدند و نسخه فارسی پرسشنامه را تکمیل کردند. روایی سازه ابزار با استفاده از تحلیل عاملی اکتشافی بررسی شد. برای بررسی همسانی درونی از تعیین ضریب آلفای کرونباخ و برای بررسی پایایی از آزمون مجدد 20 شرکت‌کننده، به فاصله 2 هفته، استفاده شد. یافته‌ها: تحلیل عاملی وجود سه عامل را تأیید کرد که 9/49 درصد واریانس نمرات ابزار را تبیین می‌کردند. ضریب آلفای کرونباخ برای کل ابزار 84/0 و ضریب همبستگی پیرسون بین دو بار اجرای ابزار 86/0 (001/0>p) بود. میانگین نمره سوگ مزمن شرکت‌کنندگان 4/76 (با انحراف معیار 8/15) بود. نتیجه‌گیری: می‌توان از ﻧﺴﺨﻪ ﻓﺎرﺳـﯽ ابزار سوگ مزمن کندال (KCSI) ﺑـﻪﻋﻨـﻮان ﯾـﮏ اﺑﺰار روا و ﭘﺎﯾﺎ برای اندازه‌گیری شدت سوگ مزمن در مادران دارای کودک مبتلا به سرطان استفاده کرد.

با توجه به فقدان ابزار اختصاصی در ایران برای سنجش نشانه‌های اختلال استرس پس‌آسیبی (PTSD) ثانویه، پژوهش حاضر با هدف هنجاریابی مقیاس استرس آسیب ثانویه (STSS) در فرزندان جانبازان انجام شد. روش: جامعه پژوهش حاضر شامل فرزندان جانبازان شهر‌های یزد، اصفهان، نجف‌آباد و یاسوج بود که در مدارس شاهد و ایثارگر این شهرها مشغول به تحصیل بودند. با روش نمونه‌گیری خوشه‌ای 607 آزمودنی از این جامعه انتخاب شد. برای گردآوری داده‌ها از مقیاس استرس آسیب ثانویه (STSS)، مقیاس سنجش نشانه‌های PTSD می‌سی‌سی‌پی (Mississippi PTSD) و مقیاس اضطراب، استرس و افسردگی (DASS-21) استفاده شد. داده‌ها به روش تحلیل عاملی تأییدی، همبستگی پیرسون و آزمون t مستقل تحلیل شدند. یافته‌ها: تحلیل عاملی تأییدی نشان داد STSS شامل سه خرده‌مقیاس مزاحمت، اجتناب و برانگیختگی و بنابراین ساختار عاملی آن همانند ساختار عاملی نسخه اصلی مقیاس بود. ضریب آلفای کرونباخ کل مقیاس 89/0 به‌دست آمد و روایی محتوایی مقیاس توسط کارشناسان آگاه به موضوع تأیید شد. وجود همبستگی بالا میان نمره STSS و نمره خرده‌مقیاس‌های استرس، اضطراب و افسردگی و خرده‌مقیاس‌های مقیاس PTSD می‌سی‌سی‌پی نشانگر روایی همگرای مقیاس بود (01/0>p). همچنین STSS توانست گروه آزمودنی‌های دارای سلامت روان بالا را از گروه آزمودنی‌های دارای سلامت روان پایین تمیز دهد. نتیجه‌گیری: نسخه فارسی مقیاس استرس آسیب ثانویه دارای پایایی و روایی مطلوبی در فرزندان جانبازان ایرانی است.

پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش‌های جنسیتی مردان و زنان ایرانی با استفاده از دو ابزار مختلف و مقایسه آنها با هم انجام شد. روش: تعداد 81 مرد و 89 زن ایرانی طبیعی در یک مطالعه مقطعی- تحلیلی شرکت کردند. بررسی نقش‌های جنسیتی مردانه و زنانه با استفاده از مقیاس نقش جنسیتی مردانه (GM) و زنانه (GF) از MMPI-2 و پرسشنامه نقش جنسیتی بم (BSRI) صورت گرفت. تعیین نوع جنسیت با استفاده از روش دونیمه‌سازی توسط میانه انجام شد. یافته‌ها: بر اساس هنجار جمعیت ایرانی مقیاس‌های GM و GF، 1/48 درصد مردان و 1/37 درصد زنان از نظر جنسیتی نامتمایز بودند و هیچ‌کدام از افراد بررسی‌شده دوجنسیتی (آندروژینوس) تلقی نشدند. اما بر اساس پرسشنامه نقش جنسیتی بم، 2/6 درصد مردان و 1/10 درصد زنان دوجنسیتی بودند و 5/39 درصد مردان و 0/36 درصد زنان نامتمایز قلمداد شدند. ضریب همبستگی پیرسون میان نمره مقیاس GM از MMPI-2 و صفات مردانه از BSRI 530/0 و بین نمره مقیاس GF از MMPI-2 و صفات زنانه در BSRI 528/0 بود (در هر دو مورد 001/0>p). نتیجه‌گیری: دو پرسشنامه مورد استفاده همبستگی متوسطی داشتند. به‌نظر می‌رسد این دو پرسشنامه ابعاد متفاوتی از نقش‌های جنسیتی را اندازه می‌گیرند، اگرچه هم‌پوشانی قابل توجهی نیز میان آنها دیده می‌شود.

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی روان‌درمانی‌ روان‌پویشی کوتاه‌مدت با روش تنظیم‌کننده اضطراب در درمان مردان مبتلا به هراس اجتماعی بود. روش : این پژوهش روی شش مرد جوان مبتلا به هراس اجتماعی که با نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شده بودند، در چهارچوب طرح تجربی تک‌موردی، با استفاده از خط پایه چندگانه به‌صورت پلکانی، طی 20 جلسه برای هر مراجع، همراه با پیگیری سه‌ماهه، انجام شد. از مصاحبه بالینی ‌ساختاریافته بر مبنای DSM-IV ( SCID ) برای گزینش آزمودنی‌ها و از مقیاس ارزیابی عملکرد کلی ( GAF ) و پرسشنامه هراس اجتماعی ( SPIN ) برای ارزیابی شرایط بالینی افراد استفاده شد. برای تحلیل داده‌ها روش تحلیل نگاره‌ای، معناداری بالینی، درصد بهبود و شاخص‌های شش‌گانه کارایی به‌کار رفت. یافته‌ها : روان‌درمانی روان‌پویشی کوتاه‌مدت با روش تنظیم‌کننده اضطراب توانست هراس اجتماعی مراجعان را کاهش دهد (66 درصد بهبودی) که تا پایان دوره پیگیری سه‌ماهه باقی بود (67 درصد بهبودی). نمرات مراجعان، بر اساس SPIN ، پیش از مداخله بالاتر از نقطه برش (نمره 19) بود، اما پس از مداخله و دوره پیگیری به کمتر از نقطه برش رسید. همچنین در پایان درمان و دوره پیگیری نمره GAF مراجعان از 51 تا 60 به 71 تا 80 افزایش یافت. نتیجه‌گیری : نتایج این پژوهش نشان می‌دهد که روان‌درمانی روان‌پویشی کوتاه‌مدت با روش تنظیم‌کننده اضطراب، با تمرکز بر تعارضات هیجانی، ممکن است بر درمان مبتلایان به هراس اجتماعی مؤثر باشد.

در DSM-5 برای کودکان دچار تحریک‌پذیری‌های شدید و دائمی (غیردوره‌ای)، تشخیص «اختلال بدسامانی خلق ایذایی» (DMDD) در نظر گرفته شده و این اختلال در بخش اختلال‌های خلقی گنجانده شده است. هدف پژوهش حاضر بررسی این موضوع است که آیا DMDD زیرگروهی از اختلال دوقطبی (BD) است یا یک اختلال مستقل. روش: پایگاه‌های Medline، PsycINFO، Scopus و DSM برای منابع انگلیسی و SID برای منابع فارسی تا تابستان 1392 جست‌وجو و داده‌های معتبر انگلیسی و فارسی‌زبان گردآوری شد. یافته‌ها: بررسی‌هایی که تا کنون برای مقایسه تحریک‌پذیری‌های شدید و دائمی (معادل DMDD) با اختلال دوقطبی انجام شده، نشان داده‌اند که DMDD و اختلال دوقطبی در شدت و میزان اختلال عملکرد یکسان، ولی در نسبت جنسیتی، انباشتگی خانوادگی، سیر و پیش‌آگهی، اختلال‌های همراه و کارکردهای عصب‌روان‌فیزیولوژیک متفاوت هستند. کودکان مبتلا به DMDD در سال‌های بعد، بیشتر دچار اختلال‌های افسردگی تک‌قطبی و اضطرابی می‌شوند و اختلال دوقطبی در آنها دیده نشده است. نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد DMDD زیرگونه‌ای از اختلال دوقطبی نیست و بهتر است در بخش اختلال‌های خلقی به‌عنوان تشخیصی مستقل در نظر گرفته شود. ضروری است تدوینگران DSM در آینده نیز در رویارویی با یافته‌های جدید، برای ایجاد اصلاحات لازم نرمش کافی نشان دهند.